عزای پدر آسمانی

عزای پدر آسمانی

🔺نباید فکر کنیم که امام حسین ع فقط یک آدم مقدسی بوده؛ اهدافی برای خودش داشته؛ آدم خوبی بوده و بالاخره هم او را کشتند، حالا ما هم بنشینیم برایش گریه کنیم؛ مثل گریه¬هایی که غیر شیعیان می کنند؛ غیر شیعیان وقتی گریه می کنند، می گویند چون آدم خوب و ارزشمندی بوده و کارش خیلی عظمت داشته، ما نمی توانیم این عظمت را فراموش کنیم، برای این است که برای ایشان گریه و عزاداری می کنیم؛ اینها همه درست است؛ ولی امام حسین ع حقیقت و اصل ماست؛ پدر ماست که سرش بریده شد؛ فرض کنید پدر زمینی کسی را جلوی او سر ببرند، چه حسی دارد؟ یا مادر زمینی اش را اسیر بگیرند و کتک بزنند، چه حسی دارد؟ یا برادر و فرزند کسی را جلویش سر ببرند، چه حسی دارد؟ حالا اگر پدرش، پدر آسمانی او باشد، حتماً حس او قویتر خواهد بود. داغ پدر و مادر زمینی زود پایان می یابد، کسی که پدر و مادرش می میرند، اندوه مرگ آنها بعد از یک سال تمام می شود؛ ولی داغ امام حسین ع همیشه زنده است؛ چون این داغ، به بلندای انسانیت و جاودانگی است؛ در واقع داغِ ذبحِ حقیقتِ انسانیت است.

@moallemanemahdavi