«به من چه» نداریم!
«به من چه» نداریم!
🔻 فضای اجتماعمان و مسائل روزمان را داریم می‌بینیم. نهایت اقداممان این است که اظهار تأسفی کنیم و نُچ‌نُچی کنیم؛ همین! خیلی که بالاتر بشود، بگوییم فلان و فلان مسبب این اوضاع هستند، یا اختلاف این‌ها و آنها مسببش بود! این را که همه می‌دانند و بحثی در این نیست که فساد، یک علت و پدر و مادری دارد. مشکل این نیست؛ مشکل این است که با این جامعه‌ای که می‌بینیم دشمن بیدار است و ما خوابیم یا خسته‌ایم یا متنفریم یا دل‌زده و گرفتار و مأیوسیم، با این مجموعه چه باید کرد؟ چه کسی باید کار کند؟ چه کسی بهتر میتواند کار کند؟ ما از همهٔ این‌ها غافلیم.
‼️ تو اگر آنچه در جامعهٔ امروز می‌گذرد را مستقیم اندازه‌گیری نکنی و برایش تصمیم نگیری، مسئول خواهی بود. این مسئولیت «واجب کفایی» است؛ یعنی مسئولیت دیگران، جوابگوی مسئولیت تو نیست. تو نمی‌توانی به‌دلیل اینکه فلانی کاری نکرد، ساکت بمانی و بگویی: «به من چه!»
🔺 نمی‌شود این نسل مفلوک مبتلا را به‌خاطر یأسش، به‌خاطر بن‌بستش، به‌خاطر احساس شکستش، رها کرد؛ تو مسئول آنچه در جمعتان می‌گذرد هستی. این تحول را تو باید اندازه‌گیری کنی، برایش برنامه بگذاری، برایش کاری کنی، حرفی داشته باشی و این حالت یأس را تبدیل به امید کنی.
👤 #استاد_علی_صفایی_حائری
📚 از کتاب #خانهٔ_فریب
📖 صفحات ۳۹ و ۴۰
اللهم عجل لولیک الفرج الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم