تقواي عمل، تقواي دل، تقواي عقل

تقوا يعني مراقبت از خود. انسان دائم بايد مراقب خود باشد؛ هم مراقب اعمال و رفتار خود – يعني مراقب چشم خود، زبان خود، گوش خود، دست خود – هم مراقب دل خود باشد؛ مراقب عدم نفوذ خصال پست حيواني، مراقب عدم ميل دل به هوي و هوس، مراقب مجذوب و فريفته نشدن دل به جلوه‌هاي پست کننده‌ي انسان، مراقب حسد نورزيدن، مراقب بدخواه ديگران نبودن، مراقب وسوسه به دل راه ندادن، دل را جايگاه فضايل و ذکر خدا و عشق به اولياي الهي و عشق به انسانها قرار دادن؛ هم تقواي فکر و عقل داشته باشد؛ يعني عقل را از انحراف نگهداشتن، از خطاها و لغزشها باز داشتن، از تعطيل و بيکارگي نجات دادن، و خرد را در امور زندگي به کار بستن. پس مراقبت دائمي از جوارح، از دل و از فکر و مغز، تقواست.

مقام معظم رهبري(حفظه الله)
بيانات در خطبه‌هاي نمازجمعه‌ 1384/05/28