حاج اکبر بازوبند یکی دیگر از مداحان نسل «عبا به دوشان

حاج اکبر بازوبند یکی دیگر از مداحان نسل «عبا به دوشان» برای ادامه زندگی به جهان بعدی منتقل شد

نسلی که تا پیر و استادشان تایید نمی کرد عبای مداحی روی دوش نمی انداخت و خود را مداح نمی دانست و بعد از آن هم هیچ وقت بدون عبا مداحی نمی کردند.

مودب به آداب الهی و مقید به احکام شرعی بودند ، ارادتمند به عالم دینی بودند و با امام حسین ع زندگی می کردند

برای همین خواب و بیداری شان ، مرام و معرفتشان ، لوطی گریشان ، حرف زدنشان ،لباس پوشیدنشان ، غذا خوردنشان ، شغلشان ، دوستی و قهرشان ، خانواده شان همه و همه بوی امام حسین ع می داد.

اینها از بند مستمع رها شده بودند و آرامش آغوش امام حسین ع را تجربه کرده بودند.

حاج اکبر بازوبند روزی برایم تعریف می کرد که پنجاه سال( نیم قرن ) برای چهار نفر روضه خواندم که پنج نفر نشدن و از آن چهار نفر دو نفرشان کر و لال بودند و اصلا نمی شنیدند من چه روضه ای می خوانم.

روزی در مجلس روضه نشسته بود و بدون هیچ عارضه و زمینه قبلی اطلاع دادند خواهرشان از دنیا رفتند ولی حاج اکبر برای اینکه مجلس حضرت ابوالفضل ع خراب نشود نرفت و روضه خواند ، بعدا حاج اکبر به بنده می گفت سخت ترین روز عمرم بود.

آری او در سخت ترین روز عمرش حواسش به جلسه امام حسین ع بود نه غم خودش

قرار گذاشته بودیم منزل ما روضه مشرف شود اما این یک روضه طلب ما شد از ایشان پیش ارباب ع

مثل هر وقتی که می دیدمش هنوزم به ایشان می گویم
« حاج اکبر من عاشقتم ، حاج اکبر من نوکرتم ، من قربونت برم ، حاج اکبر بیا این وسط واستا بذار من دورت بگردم »

شیخ اسماعیل رمضانی