هر كس قرآن بخواند و براى خدا فروتنى نكند و دچار رقّت قلب نشود و اندوه و ترسى در درونش ايجاد نكند ، عظمت مقام خدا را دست كم گرفته و آشكارا زيان كرده است.
پس قارى قرآن ، به سه چيز نياز دارد: دلِ خاكسار بدن آسوده و جاى خلوت . پس هر گاه دلش براى خدا خاشع (خاكسار) باشد، شيطانِ رانده شده ، از او مىگريزد – كه خداوند متعال فرموده است: (پس چون قرآن مىخوانى ، از شيطانِ رانده شده ، به خدا پناه بر ) – و هر گاه بدنش از مشغلهها آسوده باشد ، دلش براى قرائت قرآن ، آزاد مىشود و هيچ چيزى مانع نمىگردد تا او را از بركت نور قرآن و فوايد آن ، محروم سازد ، و هر گاه خلوتى بگزيند و از خلق كناره گيرد و آن دو شرطِ نخست را نيز فراهم آورده باشد، روح و درونش با خداوند عزّ وجلّ انس مىگيرند و شيرينى خطابهاى خداوند عزّ وجلّ به بندگان نيكش را مىچشد، و درمىيابد كه او چه لطفى به آنان دارد و چه كرامتها و اشارتهاى بديعى به ايشان اختصاص داده است.
مصباح الشريعة: ص ۹۶ المحجّة البيضاء: ج ۲ ص ۲۴۹ بحار الأنوار: ج ۸۵ ص ۴۳ ح ۳۰